Adı Aşk 4

Ethem  abinin arabası yavaş yavaş Kuluncak’ın çarşısına girerken,  kahvelerin  önünde oturan köylüler arabaya doğru aheste aheste yürüyerek,  gurbetten kimler gelmiş diye bakmaya geliyorlardı.  Elimde valiz arabadan indiğimde, köylülerin hoşgeldinleriyle karşılanıp,  gülen yüzlere sağolunlarla karşılık vermek insani hem duygulandırıyor hem de mutlu ediyordu.  Pazar yerinin köprüsünü geçtiğimde köyün sığırları,  Döllük tarafından gelmiş evlere dağılıyordu.  Biraz ilerleyince bizim bir inek,  bir dana bir de eşek eve doğru gidiyordu.  Çocukluğumda olduğu gibi önüme katıp eve giderken,  mezarlıkta anamla karşılaştım. Anam beni görünce hem şaşırdı hem mutlu oldu. O zamanlar telefon  olmadığı için önceden haber verilmiyordu ya da mektup atılıyordu. Anam malın önüne gelmişti,  komşunun bağına girmesinler diye.  Eve varıp, malları ahıra sürmüştüm.  Anam ineği sağarken bende gaz doldurup şişe lambayı yaktım.  Anam geldiğinde,  “geleceğini bilmiyordum,  bilsem sana kömbe yapardım” dedi.  Bende “anam daha buradayım yaparsın inşallah” dedim.  Az sonra ağabeyim de  işten gelmişti.  Hoş beşten sonra sofra serildi, yoğurtlu köfte yapmış anacağızım,  çok severdim.  Sohbet ederek yerken, anam adımın  babasının adı olduğu için bana babam derdi. “Baba çok durgunsun,  bir sıkıntın mı var” deyince,  “var anam var, hem de büyük sıkıntım var. Biliyorum yaşım daha ufak,  önümde abim de var ama,  sen hem anamız hem babamızsın, hısım akrabamız bize sahip çıkanımızda yok,  bizi ne zorluklarla büyüttüğünü de biliyorum anam, canım anam.  Ben sevdalandım,  yerde gökte duramıyorum, bu derdime bir çare anam” dedim.  “Ne yapmamı istiyorsun oğlum,  kurbanım,  Mustafa’m” dedi. Bende  “ana abimi de al yanına yarin Darende’ye.  Burhan emmi gelmiştir.  Hep bu ayda geliyor, git bana Selvi’yi iste,  yoksa ben bu dertten ölürüm anam” dedim.  O da “Oğlum tamamda senin yaşın daha on altı, Selvi’nin yaşı on beş.  Hem onlar zengin sen gurbettesin, evin barkın yok” dedi.  “Olmasın anam ALLAH  kerimdir.  Hele siz bir gidin, ben gelirken utandım,  gidemedim” dedim.  Anam akşamdan hazırlanıp sabah erkenden abimi de yanına  alıp Darende’ye doğru yola çıktılar.  Bana da heyecanla beklemek kaldı.  O günün akşamı abim eve geldi, heyecanla karşılayıp durumu sordum.  Abim “merak etme durumlar iyi,  bizi güzel karşıladılar.  Burhan emmi gelmiş, Hollanda’dan iş arkadaşının oğlu motor kazası yapmış yarın Elbistan’a   gidecek  yengem ile birlikte.  Selvi seni çağırdı, yarin erkenden gidiyorsun” dedi. Mutluluktan havalara uçuyordum.  Abimin boynuna sarılıp kaç kez öptüm bilmiyordum.  Gece o kadar uzundu ki hiç bitmeyecek sandım.  Neyse ki her gecenin bir sabahı vardı, sabah erkenden kalkıp arabaya bindim, Darende’ye vardığımda saat on civarıydı.  Burhan emminin evinin önüne vardığımda kalbim yerinden fırlayacak gibiydi, kendimi toparlayıp içeriye girdiğimde misafirler gelmiş, Burhan emmi Elbistan işini ertelemişti.  Önce Burhan emminin sonra misafirlerin elini öpüp bir kenara oturdum.  Hoşbeşten sonra Burhan emmi beni tanıttı, koyu bir sohbete dalıp gittik. Ama benim gözler hep Selvi’yi arıyor,  çay servisinde kaçamak gözlerle sevdiğim kıza bakmaya çalışıyordum. Akşam olmuş misafirler gitmiş baş başa kalmıştık, bir ara Burhan emmi anama dönüp “hatun bacı sanki bir sıkıntın var gibi, benden bir isteğin mi var” deyince,  anam “evet var da şimdi sırası değil” dedi.  Burhan emmi sanki durumu biliyor gibiydi, biraz düşündükten sonra kafasını kaldırıp “gölgemi üzerinize düşüreceğim ama daha erken,  Selvi okuyor Mustafa da çalışıyor. Biraz büyüsünler, kız orta okulu bitirsin, Mustafa da usta olsun önümüzdeki  yıl ben gelince siz de o zaman gelin ufak bir takıntı takın belli olsun” dedi.  Bu arada can kulağıyla dinleyen yengem de onaylar gibi hafiften başını salladı. Artık içim rahattı, bu işin bu kadar kolay olacağını tahmin etmemiştim.  Gece Selvi birer kahve yaptı.   Babası Selvi’ye bakıp “haydi git yeni getirdiğim fincandan bir takım getir, hediye edelim”  deyince, Selvi bana dönüp “beyaz ve sarı renk var hangisi olsun” dedi.  Bende “sarı olsun” dedim,  gülümseyip gitti.  Biraz sonra fincan takımını getirdi ve pencerenin önüne koydu.  Sabah erkenden Burhan emmi ile yengem  Elbistan’a gittiler, biraz daha rahattım şimdi. Selvi sabah erkenden  kalkmış hahvaltı hazırlıyordu.  Bende uyanıp yer minderinde oturdum ve bir ara Selvi salona geldi, anam mutfakta yufka ekmek ıslıyordu.  Bir yılın hasretiyle göz göze bakıştık, o kadar heyecanlanmıştım ki kalbim bir kuş gibi çırpınıyordu adeta, nefes alamaz olmuş bir an heyecandan ve mutluluktan öleceğimi sandım. Öyle bir andı ki belki de bu anı bir daha yaşamayacaktım,  mutluluk bu olsa gerekti.  Daha fazla dayanamayıp “hoş geldin yok mu” dedim,  usulca elini uzatıp “hoş geldin” dedi. Onun kalbi elimde atıyordu sanki,  bir şey söyleyecek gibiydi, önce beni dinlemelisin deyip başladım;

Dinle meramımı anlatam sana

Selvi’m sana aşık oldum bilesin

Hasretin acısı dokunur cana

Onun için size geldim bilesin

Çıkmıyor aklımdan ceylan gözlerin

Kulağımda çınlar şirin sözlerin

Bir saniye görmez isem özlerim

Kaybedemem bir kez buldum bilesin

Bozulmuştu viran idi bağlarım

Sensiz dumanlıdır karlı dağlarım

Bak karşında çocuk gibi ağlarım

İlk defa yanında güldüm bilesin

Leyla olsan çöle düşer ararım

Aslı olsan küllerinde yanarım

Şirin olsan kaya demez delerim

Yaşayamam sensiz öldüm bilesin

Bu aşkımı şimdi sana açarım

He der isen mutlu olur uçarım

Senin için bu canımdan geçerim

Sevdan beni derde saldı bilesin

YEYDANİ’yim sana halimi açtım

Pir elinden dolu badeyi içtim

HAK nasip eyledi ben seni seçtim

Deli gönlüm sende kaldı bilesin.

Bilmiyorum ya mutluluktan ya da efkardan olacak ki göz yaşlarım yanaklarımdan aşağı doğru süzülürken hala ben Selvi’nin gözlerine bakıyordum.  Selvi kafasını öne eğip “beni çok mu seviyorsun dedi”  bende “belli olmuyor mu, daha nasıl anlatabilirim” dedim.  Sonra elinin tersiyle yanaklarımdaki göz yaşlarımı silip, “belli oluyor, belli oluyor” deyip kahvaltı sofrasını sermeye gitti… DEVAM EDECEK.