Orta ikiye gidiyordum, abimde orta üçe, GÜNDÜZ gazetesinin okula gitmeden sabah 5-8 arası dağıtımını yapıyordu. Abonelik sistemi vardı ama abonelerin adresleri çok dağınıktı. Hem okuyup hem çalışarak ikimize destek oluyordu. Bur gün gazete getirdi baktım okudum çok sıkıcıydı. Dedim bunu okumak için abone oluyorlar hiç bir şey yok çocuk nazarımda birde abimi yoruyorlar diye içerledim. Gazete o günden sonra hiç okumadım ta ki lise birde yaz tatili kuzu otlatmaya başlamıştım. Anam azzık koymuş katmer onu da Türkiye gazetesine sarmıştı. Dağ başı yalnızlığı közde çay demlenirken yarı yağlı sayfayı can sıkıntısıyla okumaya başladım. Reklamlar dahil her bir kelimeyi okumuştum. Sonra haftada bir gelen köye gazeteleri bibim oğlu Muharrem Hocadan alıp kuzu otlatırken okumaya devam ettim. Böylelikle okuma kültürüm gelişti günlük gazete alıp ilerde takip isteğim arttı.
Gazeteci denilince bugün bir sürü kavram karmaşası herkese göre yaşanıyor. Oysa gazeteyi bir bütünden ayırmak ne mümkün, gazetenin hamurunda ağacı yetiştirenden tekrar atık kağıt olup geri dönüşüme dek olan süreçten tüm emekçileri resmin içinde göstermek zorundayız. Anam gatmere sarmıştı çok şanslıydı gazete kağıdı. Ya bir cesede veya bir alkole örtü de olabilirdi. Öyle de olmadı mi el nihaye okunmak için değil eşya olarak kullanmak için ambalaj malzemesi olarak kullanıldı. Belki gazetecinin suçu çok yoktu bunda ama kapitalist çıkarlar için satılan gazeteler toplumu magazin sayfaları ile içi boş köşe yazıları ile kuşatıyordu. Sorun hep gelip aynı noktaya dayanıyordu, ekonomik bağımsızlık olmadan tarafsız yanlı yansız nasıl bu değirmen dönecekti. Dönmezdi herkes birilerinin değirmenine ya su taşırdı ya da tekerine çomak sokardı. Bunu görünce zaten gazeteden iyice soğumuş birde 28 Şubat soğuğu yemiştim. Gazetelerde atılan manşetleri görünce dağ başı yalnızlığında kuzu otlatırken zorla okumaya başladığım kıymetli tüm vakitlerimi heba etmişliğim geldi hatrima. Genel olarak çoğu gazete bugün törenlerde gazeteci kimdir gazete nedir edebiyatı yaparken o gün ki ayıplarını görmüyordu. Bu beni çok etkilemişti lise 2 talebesi olarak sire pazarı karakolunda hanım öğrencilerin gözaltı sürecine tepki verirken rastgele yediğimiz coplar bunu görmezden gelen gazete ve gazetecileri aslında kizartiyordu.
Sonra devletimin devamlılığı için sustum okumadım da okutmadılar da zaten…Tam 15 yıl boyunca bir gazete almadım okumadım. Dağ başı yalnızlığım Istanbul da milyonların içinde tek kalmama yerini bırakmıştı. Gazetelerin çoğu artık benim gözümde yalan yazıyordu iç dünyamda gazete satan filmdeki çocuk gibi haykırıyordum. Yaziyoooor yazıyooor yalan yanlış yazıyorlar…yalanlar değilde kağıt hamuru için kesilen ağaçlara acıyordum. Sonra geliştik değiştik dijital olduk gazete artık yok denecek kadar azaldı ve maliyeti çok fazla olduğu için bilinçli terkedildi. Keşke gazetenin maliyeti olmasaydı kimse üç kuruş için yalan yazmasaydı. Milyonlarca insanın ahını almasaydı. Farketmez kim kimler benim yaşadığım devir veya o bu su yazan herkes sorumlu. Kaleme yemin olsun diyen Yüce Allah’ın çizdiği çizgide her daim çizgimizi kontrol etmek zorundayız. Yazdıklarımız ile nelere zarar verip hangi gönülleri yikacagimizi iyi bilmeliyiz. Ben hiç bir vakit şahıs ve kurum hedef almadım sonraki hayatımda sadece yazı yazmaya başladım ama sadece kültürel ve yerel olarak köyümü çocukluğumu yazılarımda işledim. Bunu desteklemek içinde 40 yaşında örgün eğitime Radyo TV sinema okumaya başladım. Küstügüm okuyamadığım 28 Şubat mağduriyetinin edebiyatını yapmadım müteahhitlik vb zenginlik peşinde de koşmadım.Materyalist kapitalist günümüzde bir köşe bulmak için dönmek için uğraşmadım, beni zaten cıncık taş gördüler bir yere hah oldu dedirtmedim. Duvar şakul ile ortaya çıkar şakülünüzü kaydırmayiniz. Gün gelir altında kalırsınız…
Bir dönemin mazlumları gün geliyor yeni mazlumları ortaya çıkarıyor. Çizgiler yamuk yumuk ilkokul talebesinin A4 kağıda yazdığı yazı gibi ama ilkokul talebeleri kadar saf ve samimi değiliz. İşini hakkıyla yerine getiren veya çalışan Kaleme yemin eden Rabbinden korkan tüm gazetecilerin gününü tebrik ederim.