GEÇMİŞİ MEHRİCAN VURDU

Bir gün tohmada ahşama dek çimmiş yorgunluktan bitkin düşmüştük.Açlıktan adım atamaz halde köyün içine girende bir yufa ekmek kokusu geldi ki ;bir çocuğun bir yavan ekmek ile imtihanı idi.
Heç çekinmeden girdik tandırlığa bereketli ola utangaç kısık sesle…Ahtaracın sacda çıkardığı sese oklavanın sesi karışırken,bir sanat eseri hamur çarpıla çarpıla açılırken gönlü gözü bol Keyveni yaglama yapıp içine çökelik dürüp bizleri köyümüze kökümüze sıkıca aşkla bağladı.Yıllar geldi geçti ne sofralar nasip oldu o çökelik dürümü benim damağımdan ,o günkü huzurlu ortam samimiyet hayalımdan gitmedi.

Bir ayahça dayayıp çıhabilsem keşkelerimin arıstağına.Assam merteklere pişmanlıklarımı ve de kaybolan yıllarımı…Sacın tahtanın oklavanın birliğine anılarımı yumak yapıp unlasam ,bir ahtaraç bulup acep yanmadan döndürebilir miyim?Gohusuna dayanabilir miyim?Gözümden yaş gelse is yaktı duman acıttı deyip ruhumun kırıgını sınıyabilir miyim?

Bencillik bu sofralarda barınamaz hep ortak bir sahan vardır.Son lokmayı birbirine bırakan bir görgü vardır.Buram buram kokan elbet yufa ekmek ile cacıklı ekmek vardır ,emme o kokuyu çevreleyen taşa toprağa eşyaya havaya sinen bir memleket vardır.Çok uzak değil bir sohum ekmek için düştüğümüz gurbete,yeterki yaşatın gittiğiniz yerde de bu sofraları…Ellaem her zaman sizi bekleyen bir çökelik dürümü vardır.Yavan olsun katığımız tek, gönülden gönüle tohma gibi ahan babaocaklarımız vardır.Kapıyı çalmadan aramadan sormadan gideceğiniz eşiğinden geçeceğiniz varıp diz kırıp oturacağınız sofralar vardır.

Hüsamettin NACAR