Belli ki bir mesaj gerekiyordu, çamur çaylak vakti 1700 rakımlı ortapınar yaylasında karşımıza çıktı. Bir başkaldırı bir diriliş gibi gülümsüyordu.

Bu topraklarda her zaman umut vardır. Sadece bil tanı, yüz çevirme! Mücadele et, emek ver, ruhunu soyha şehirlerde kirletme. Al tokacı eline ıslat çocukluğunu  dağlarda ,vurdukça tokacı özgürleştir anılarını, özlemlerini ve de kendini..

Kıraç toprakların dere yatağına gizlenmiş, dertli şairlerin gizli duyguları gibi mısralarda harflere çatılmış, hece hece dudaklarda gurbetçilere vuslat cümlesi olmuş.

Kavuşmamak için Sıla’ya dağların duluğunda koyu gölgeye yatmış.Çıt yok ses seda yok sadece nefes alıp verirken bir hırıltı işitiliyor.

Kızılgününün tepesinde bir nazlı çiçek belki de bu sessizliği bozacak, nefesler cümlelere gebe kalacak…

Konuş ey  Kuluncak, çocukluk yıllarımın sesi sedası nerde?

Dağlarında kuzular da kurtlarda yok, hergün biraz daha yalnızlaşıyorsun ve yaşlanıyorsun terkedilmek senide üzüyor belli, bak damların artık hep kiremit rengi…

Belkide yalnızlığının en büyük belirtisi damlarındaki LOĞ taşının sessizliğidir.

Hasretinin üstüne saman tuz atıp LOĞ taşı ile ezsende faydası yok, akacak hüzün yağmuru, yürekleri sende kalan bu toprağın Sevda’sı ile yanan bozkırın sürgün bedenlerine…