ÇUNDUĞUM ÇOCUKLUĞUM…

Kuluncak’ın yumru daşlarında düşe kalka öğrenirken hayatı,kendi düşen ağlamaz dersini iyi bellemiştim.Tandırlığın başında ahtaraç sesini dinlerken bir sitil hamur bitimi yapılacak gatmerin sac ile gavuşmasındaki sabrını bellediğim gibi…Garalastik ayakkabıların oyuncak kamyon olup oyunlarımıza kum taşıdığında ,bir gün anılarımızı da kamyon kamyon bize taşıyacağını bilemediğimiz gibi…
Bir cücüklastiği için gereken deri yorahı pöslük pöslük gezipte bulamadığımız yohluh günlerinde ,bilmezdik meşe ağacının çatalının gayım dal olup bizi şimdilerde çırpacağını…Dağların ilkbaharda gabaran sırtlarında anababa çiçeği toplayıp,arının vızıltısında ayaklarımız çamurdan kalkmıyorken ,çamur çaylağın içinde debelenip yiyeceği köteği hesap etmeyen yesede köteği bir yufa ekmeğe toz şeker dürüp her şeyi unutan bir çocukluk.
Yarım kalmış her şeyin aslında gün gelip en fırtınalı dönemlerde seni tamamlayacağını bilmeden yaşadın.Acında ,hüznünde ,düştüğünde toprağa çocukken hissettiğindi gerisi alimin dediği gibi ;biz çocuklukta biriktirdiklerimizden yada biriktiremediklerimizden ibaretiz.İnsan çocuklukta yaşar geri kalanı hatıradır… Ey Kuluncak !Çocukluk yıllarımın sesi sedası nerde?Sabr ehli uluçınarlarımız dahi terketmiş seni.Mehrican vurmuş bostan gibisin.Dadın duzun galmamış ,sende bıraktıklarımızı bulamadık.Tölleşmişsin,aplaklaşmışsın maddi olarak ama manen çoraklaşmışsın.Dağlarında kuzular da kurtlarda yok ,her gün biraz daha yalnızlaşıyorsun ve yaşlanıyorsun terkedilmek senide üzüyor belli ,bak damların artık hep kiremit rengi…Belkide yalnızlığının en büyük belirtisi damlarındaki loğ taşının sessizliğidir.Hasretinin üstüne saman tuz atıp loğ taşı ile ezsende faydası yok akacak hüzün yağmuru ,yürekleri sende kalan bu topragın Sevda’sı ile yanan bozkırın sürgün bedenlerine…

Hüsamettin NACAR