Kâr da Senin Zarar da

Eşim evde yoktu kapı anahtarlarını kot pantolon cebine koymuştum. Gün içinde rahatsız etti beni dedim çıkarıp masama koyayım. Çoktandır anahtar taşımadığım için dikkatimi dağıtmıştı. Neden sonra içim bir hoş oldu dedim ya dert ettiğin konuya bak evin var evin başını sokacak tavanı olan kapısı olan bir yuvan var be…Birden duygulandım anahtar pamuk gibi oldu. Deprem sonrası zor şartlar altında evsiz barksız ne günler geçti, çadır için verilen mücadele konteynır çıkmadı diye yaşadığımız sıkıntıları çabuk unutmuştum. Evladını anasını babasını eşini emmisini dayısını gardaşını arkadaşını toprağa verenler varken bir anahtarın yükü ağır gelmişti.

Vah vah vah! İnsan derdinden utanır mi artık kendi dertlerimizi dert olarak bile görmüyoruz. Etrafımız o kadar yıkık dökük kırık ki bir sınıkçı gerek bize binaları da ruhumuzu da sınıyacak… Bize merhem olacak ,tozdan molozdan belli olmayan kaybolmuş insanlık erdemini hatırlatacak, art niyetsiz elimizden tutacak. Kim bu kahraman gökten yerden mi gelecek kim gelecek ölmüş Battalgazi mi gelecek…Bu ölü toprağını at üstünden silkelen kendine gel Ey Malatya! Herkes birbirini yargılıyor kimse kendini yargılamıyor çünkü sıra kendine hiç gelmiyor. İnsan insana merhemdir, derdine dermandır, zordaki komşusuna iyilik Yaradan fermandır. Biz musibetlerde birlik olurken musibet sonrası bu vurdumduymaz tavırlar nedendir “Zorluk vakti gelen iman ilk ferahlıkta gidermiş” sözüne nasıl ayna olduk. Gelin bugün deprem vakti elimize geçmeyen bir somun ekmeğinin bir yudum suyun mahcupluğuna geri dönüp kendimizi yargılayalım. Hakimi çocukluğun ve şahidi kalbin iken kaybeden sen oldun. Faili meçhul olduk daha iyi daha mutlu yarınlar için bahşedileni terkelerken. Bir timinna al ölç kâr da senin zarar da…Hakimi sen avukatı sen gardiyanı sen celladı sen sen sen ol ,seni sana sor bu musibetin içinde ve dışında sen kimdin… Vicdanın asla sana yalan söylemez.